De roes van endorfine

Verhalen vertellen doen we al sinds mensenheugenis. Wetenschappers denken dat we zelfs onze overleving aan het vertellen van verhalen te danken hebben.

Met verhalen maakten onze voorouders elkaar duidelijk hoe ze herten vingen en daarbij sabeltandtijgers te slim af waren. Sterke verhalen om elkaar bij het kampvuur mee te vermaken, maar tegelijkertijd leerzame ‘best practices’ voor jonge en onervaren jagers.
Deze overlevingsmechanismen uit de oertijd bepalen nog steeds voor een groot deel onze voorliefde voor verhalen.

Het zijn niet allereerst de prachtige taal, de meeslepende dialogen of de sfeerbeschrijvingen die ons zo intrigeren; het is de roes van endorfine die we ongemerkt krijgen toegediend.
Telkens wanneer we iets nieuws leren, krijgen we een stoot van deze natuurlijke drug in onze aderen.
Het is een biologisch beloningsmechanisme om onze overlevingskansen te vergroten, want het spoort ons aan om nieuwe ontdekkingen te doen.

Je staat er niet bij stil als je midden in de nacht een spannend boek uitleest, maar plotwendingen en cliffhangers weten onze nieuwsgierigheid tot het maximale te prikkelen.
Een goed verhaal bevat namelijk een conflict of een probleem dat op een of andere manier moet worden opgelost: de ‘plot’. Het lezen van een verrassend verhaal is niets anders dan een manier om leerervaringen op te doen en onze natuurlijke behoeften te bevredigen.

Met een knuffel op de achterbank

Toch zijn verhalen niet alleen endorfine leveranciers. Ze beschikken over nog enkele andere bijzondere kenmerken, waardoor ze krachtig binnenkomen bij lezers of toehoorders.
Verhalen zetten automatisch mensen centraal (of figuren met menselijke eigenschappen) en
onthullen iemands drijfveren: wat is het dat iemand in beweging zet?
Deze drijfveren hebben we nodig om iemand werkelijk te snappen.

Als we ons als lezer direct kunnen identificeren met deze hoofdpersoon en diens emoties, zullen diens belevenissen of overwegingen ons gemakkelijk raken. Emoties blijken op verschillende manieren te bepalen hoe we onze beslissingen nemen en keuzes maken.
De emoties zijn er meestal het eerst, daarna volgen pas de argumenten. Alleen als je het hart van de ontvanger raakt, dring je door tot zijn hoofd ..

Anno 2022 stellen we vast dat over het narratieve vaak neerbuigend worden gedaan.
Sociaal werkers, beleidswerkers worden aangespoord zich allereerst te richten op de harde feiten; want meten is weten. Gevoelens dienen in dossiers hoogstens als franje, en ja de emotioneel gekleurde verhalen zijn weliswaar handig om lezers te prikkelen, maar op zichzelf niet serieus te nemen.
Toch is niets minder waar. En is het geen kwestie van de keuze tussen emotie of harde
indicatoren.
Het is een en - en verhaal ..

Om die redenen willen we jullie ook tijdens de Vleugel(W)arm meenemen in de verhalen van de kwetsbare burgers, aangevuld met de harde feiten die niet te weerleggen zijn.

Want hoe wijs en alwetend we ons soms voordoen, we hebben allemaal nood aan;
iemand die onze ogen opent ,
iemand die ons met de neus of de feiten drukt wanneer we het bos door de bomen
dreigen niet meer te zien
iemand die ons een spiegel voorhoudt,wanneer we enkel maar één reflectie nog zien
Iemand die ons wakker schudt wanneer we
dreigen in te dommelen

Kortom we hebben muzen nodig ...

Muzen die ons meenemen op ontdekkingsreis in hun verhaal, in hun harde, grauwe soms misselijk makkend realiteit
Muzen die ons een reality check geven dat het hoog tijd is voor verandering.
Muzen die ons inspireren
Muzen die ons bij de les houden
Muzen die ons raken en beïnvloeden

De verhalen van onze muzen verplichten ons om te leren wat hen echt raakt, waar ze echt van wakker
liggen, wat voor hen belangrijk is.  Door het samenwerken met onze muzen hebben we nog groter respect gekregen voor hen, die juist of dankzij al wat ze meemaakten, de moed opbrengen om hun
verhaal te vertellen hun stem te laten horen, hun emoties in al hun pure schoonheid te
tonen aan jullie, aan ons, maar ook aan de rest van de wereld.
Beseffend dat hun stem of beeld de wereld morgen nog niet zal veranderen, maar toch
geloven dat de eerste fundamenten hierdoor door hen gelegd werden.

Als organisatoren kunnen we dan ook niet genoeg benadrukken hoe bevoorrecht we
hierdoor zijn, maar vooral ook enorm getoucheerd en dankbaar.
Zonder onze muzen zou het verhaal van Wieder nooit zijn wat het is geworden op vandaag.
We hopen dan ook oprecht dat tegenover zoveel moed van onze deelnemers, ook wij, hulpverleners, burgers, beleid & middenveld, de moed hebben om tijd te nemen, ons mee op sleeptouw te laten nemen.
Maar vooral onszelf in de spiegel te laten kijken, en weten dat het tijd is voor andere keuzes.