Niet over Netflix. Over menselijkheid.
Waarom vrije tijd ook voor mensen in armoede een recht is
De voorbije week ging een opvallend nieuwsbericht viraal.Eerst bij de VRT, daarna overgenomen door HLN, KW en verschillende andere media:
“OCMW Brugge betaalde 100.000 euro aan Netflix-abonnementen voor mensen in armoede.”
Een kop die goed scoort.
Klinkt straf. Roept emoties op.
Maar ze klopt niet — niet feitelijk, niet inhoudelijk, en vooral niet in geest.
Het cijfer is uit de lucht gegrepen.
En erger nog: de framing vernauwt sociaal beleid tot een karikatuur.
Wat als ‘nieuws’ werd gebracht, is in werkelijkheid misinformatie die mensen kwetst
— en het werk van honderden maatschappelijk werkers onderuit haalt.
Wat is er écht aan de hand?
Brugge heeft, zoals veel steden, een vrijetijdsbudget.
Dat bestaat al jaren en helpt mensen met een laag inkomen om deel te nemen aan het maatschappelijke leven:om hun kinderen in te schrijven bij de jeugdbeweging of sportclub,lid te worden van een vereniging,een museum te bezoeken,of — sinds de coronaperiode — ook digitale cultuur te beleven.
Toen het land in lockdown ging, was een film, concertstream of documentaire vaak de enige vorm van cultuur en verbondenheid die nog overbleef.
Daarom werd het beleid aangepast — niet om te verwennen, maar om mee te zijn met de realiteit.
Ook vandaag blijft dat relevant: cultuur is breder dan ooit, en digitale participatie is deel van het leven, ook voor wie minder heeft.
Vrijetijdsbudgetten zijn dus geen “Netflix-premies”.
Ze blijven wat ze altijd waren: instrumenten tegen uitsluiting.
Vrije tijd is ook een kind dat kan meedoen
Wie ooit met gezinnen in armoede werkte, weet wat uitsluiting doet.
- een kind dat niet mee kan op kamp,
- een tiener die geen sportclub kan betalen,
- een moeder die telkens “nee” moet zeggen.
Het vrijetijdsbudget maakt precies daar het verschil.
Het zorgt ervoor dat kinderen wél kunnen meedoen,
zich niet hoeven te schamen,en ervaren dat ze evenveel waard zijn als anderen.
Achter elk dossier zit geen ‘Netflix-abonnement’,
maar een kind dat eindelijk niet aan de zijlijn hoeft te staan.
Vrije tijd is geen luxe.
Ze bouwt zelfvertrouwen, gezondheid en toekomst op.
Wat is cultuur eigenlijk?
Is cultuur alleen wat zich afspeelt in een schouwburg of museum?
Of is het alles wat mensen laat voelen dat ze bestaan —
verhalen, muziek, film, ontmoeting, troost?
Voor veel mensen is een concert of theateravond financieel of praktisch onmogelijk.
Maar een documentaire, een toneelstream of een podcast kan wél.
Cultuur gaat niet over prestige, maar over toegang.
Over kansen, niet over oordeel.
Digitale cultuur hoort daarbij.
Wie dat negeert, ontkent hoe mensen vandaag leren, ontspannen en verbinden.
De kracht – en de schade – van framing
Door te spreken over een “Netflix-premie” werd sociaal beleid herleid tot een goedkoop stereotype:de “luie kijker in de zetel”, de “overdreven gulle overheid”.
En de meeste media namen het klakkeloos over. Zonder factcheck, zonder context, zonder de moeite te doen om iemand van het OCMW te bellen.
Dat is niet zomaar slordig.
Dat is maatschappelijk schadelijk.
Het ondermijnt vertrouwen in hulpverlening.
Het zet mensen in armoede opnieuw in de verdedigingsrol. En het laat een samenleving geloven dat steun en solidariteit hetzelfde zijn als verwennerij.
Wie ooit een huisbezoek heeft gedaan, weet hoeveel moed het kost om hulp te vragen.
En hoe pijnlijk het is als je daarna in de krant leest dat jouw ontspanning “te veel” was.
Framing maakt nieuws sneller, maar mensen kleiner.
Ze vult commentaarsecties, maar leegt het vertrouwen.
De echte vraag
De vraag is niet:
“Waarom krijgt iemand met een leefloon steun voor Netflix?”
De vraag is:
“Waarom moet iemand überhaupt steun vragen om te kunnen meedoen?”
Vrije tijd, ontspanning en cultuur zijn geen extraatjes.
Ze horen bij een menswaardig leven.
Ze geven rust, herstel, vriendschap, perspectief.
Een samenleving die dat begrijpt, kiest niet voor pamperen,
maar voor participatie.
Ze investeert niet in comfort,
maar in menselijkheid.
Tot slot
Dit gaat niet over abonnementen.
Het gaat over waarden.
Over wat we belangrijk vinden als gemeenschap.
Over wie mag rusten,
wie mag dromen,
wie mag meedoen —
en wie altijd opnieuw moet bewijzen dat hij dat recht waard is.
Misschien is de echte vraag niet wie Netflix mag kijken,
maar wie nog altijd geen plek heeft om even rust te vinden.
Wat we nodig hebben, is geen verontwaardiging,
maar verbinding.
Een abonnement op waardigheid.
Een abonnement op meedoen.
Een abonnement op menselijkheid.
Reactie plaatsen
Reacties
Als lagere school student in Steenbrugge - naast het klooster heb ik mogelijkheden gekregen waar er toen weinig perspectief voor was. Dat waren lid te worden van de chiro van Steenbrugge en de mis te leren kennen naast mijn school. Ik heb daar ook in de chiro de mogelijkheid gehad om voor het eerst muziek te leren spelen op een dwarsfluit (pfeifer). Ik ben 73 jaar oud en speel nog altijd muziek maar nu op piano en hammand orgel- ik speel jazz- en blues. Dank u.
Een juiste en correcte reactie.