Krachtvoer
Er zijn van die momenten waar je maanden naartoe werkt, maar die uiteindelijk groter voelen dan alles wat je had voorbereid.
Afgelopen dinsdag was zo’n moment.
In onze thuis het ‘Huis met Vele Kamers’, stelden we met trots het resultaat van maanden werk voor: de beleidsnota KrachtVoer, de pocketgids ‘Wat helpt echt?’, het spel dat daaruit voortkwam én het beklijvende nummer ‘Tien deuren verder’.
Maar wat we vooral presenteerden, was iets anders: de stem van mensen die vaak niet gehoord worden.
Wat voorafging
Het begon – zoals zoveel dingen – met een vraag.
“Wat helpt écht?” Niet vanuit beleid. Niet vanuit theorie. Maar vanuit het leven zelf.
We spraken met tientallen Bruggelingen in kwetsbare situaties. In dialoogmomenten, in warme huiskamers, in kleine groepen, in inloophuizen. We luisterden naar verhalen over dichte deuren, complexe hulp, onzichtbare drempels – maar ook over momenten van erkenning, nabijheid, en écht contact.
Maandenlang verzamelden we die ervaringen, analyseerden ze samen met ervaringsdeskundigen, koppelden ze aan wetenschappelijke inzichten, en gingen opnieuw terug: klopt dit voor jullie? Herkennen jullie je erin?
Wat eruit groeide, is geen klassiek rapport. Maar een appel. Een signaal. En ook: een uitnodiging.
Een toonmoment dat raakte
We openden het toonmoment in stilte. Met tekstballonnen aan de muren, gevuld met rauwe citaten. Woorden die bleven plakken:
“Ze hadden 30 minuten. Ik had 30 jaar meegemaakt.”
“Ik moest mijn hulpvraag formuleren, terwijl ik nog probeerde adem te halen.”
“Ik had het gevoel dat ik een plan moest hebben. Maar ik wás het plan nog aan het zoeken.”
“Ze luisterde niet om te begrijpen, maar om te concluderen.”
In het midden van de ruimte stond een lege stoel.
Niet zomaar een stoel, maar een bewuste plek van afwezigheid. Want heel wat mensen die hun verhaal met ons deelden, voelden zich (nog) niet klaar om dat op een podium te herhalen. Die stoel stond voor hen: voor wie de moed vond om te spreken, maar niet om in het openbaar te spreken. Voor wie gehoord wil worden, maar nog niet gezien.
Wat volgde was een heldere presentatie van het project. We legden uit hoe het groeide: van gesprekken tot krachtlijnen, van analyse tot actie.
We toonden het spel ‘Wat helpt echt?’ — opgebouwd van nul, in co-creatie met deelnemers.
En we deelden onze pocketgids: een praktisch en eerlijk hulpmiddel voor hulpverleners die beter willen afstemmen op wie ze voor zich hebben.
Twee stemmen ...
Twee stemmen gaven hen woorden: Marthe en Ann, die met kracht, tederheid en nuance enkele getuigenissen tot leven brachten. Zonder filter. Zonder drama. Gewoon zoals ze zijn: echt.
Daarna weerklonk het nummer “Tien deuren verder” — een muzikaal eerbetoon aan iedereen die ooit op een wachtlijst stond, zich onzichtbaar voelde of opnieuw moest beginnen.
Verhalen in het midden
Maar de kern van de middag lag niet op het podium.
Die zat in het ronde tafelgesprek met ervaringsdeskundigen, die zonder filter vertelden wat werkt en wat pijn doet.
In de gesprekken achteraf, waarin hulpverleners zeiden: “Ik voel dat ik dit meedraag.”
In de blik van herkenning bij beleidsmakers, die even zwegen — en dan begonnen te schrijven.
Meer dan een eindpunt
Het toonmoment van KrachtVoer was geen sluitstuk. Het was een tussenstop. Een plek waar we samen ademhaalden — om daarna weer verder te kunnen.
We zijn dankbaar voor iedereen die er was.
Voor iedereen die durfde spreken.
En voor iedereen die durfde luisteren.
Want hulpverlening begint niet bij structuren.
Ze begint bij mensen.
En bij één simpele, maar noodzakelijke vraag:
Wat helpt écht?
📘 Wil je de pocketgids of nota ontvangen?
🎲 Interesse in het spel ‘Wat helpt echt?’ voor je team?
✉️ Neem contact op via vzwwieder@hotmail.com
💬 Deel dit verhaal. Hang het op. Speel het door.
Laat het niet bij dit moment. Laat het bewegen.
#KrachtVoer #WatHelptEcht #Ervaringskennis #ZorgMetMensen #Brugge
"Dit project werd mogelijk gemaakt dankzij de steun van Brugge Dialoogstad,Groep Brugge, Mintus & Netwerk tegen Armoede en dankzij de noodzakelijke financiële injectie van Eerstelijnszone Brugge."