Vanochtend kwam onze ervaringsgroep samen in Ten Hove. De sfeer was warm en uitnodigend, de koffie stond klaar – maar de thema’s waren scherp genoeg om iedereen wakker te houden.

Na een korte check-in deelden we hoe we erbij zaten: sommigen vol energie, anderen vermoeid door de drukte, het overleven, het constante trekken en sleuren om mensen mee te krijgen. Precies daarom komen we samen: om woorden te geven aan wat ons bezighoudt, frustraties te delen en samen te zoeken naar wat ons vooruit helpt.

Participatie die schuurt

We herhaalden een waarheid die soms vergeten wordt: “participatie mag schuren – sterker nog, het moet.”

Participatie is geen formaliteit. Toch voelt het soms zo. Politici hebben de mond vol van luisteren naar burgers, maar te vaak blijft terugkoppeling uit. Signalen verdwijnen in een lade en we blijven achter met het gevoel dat we vooral advies geven zonder echte verandering teweeg te brengen.

En dan de vraag die we ons vandaag durfden stellen: wie is eigenlijk moeilijk bereikbaar? Zijn het de mensen in armoede die zogezegd moeilijk te mobiliseren zijn, of is het beleid dat onvoldoende bruggen slaat? Het is een ongemakkelijke vraag, maar nodig om participatie sterker en eerlijker te maken.

Spiegel en balans

Met het participatiewiel onderzochten we waar we ons bevinden. Het was confronterend: ondanks vele inspanningen zitten we vaak nog in de fase van adviseren, terwijl we willen doorgroeien naar co-creatie en meebeslissen.

We keken ook kritisch in eigen boezem. Vertegenwoordigen we écht alle mensen in armoede? Niet iedereen kent de weg naar onze werking of voelt zich thuis in onze groep. Sommigen willen zich niet identificeren met de term “armoede”, anderen ervaren de drempel als te hoog. Dit is een opdracht die we ernstig nemen: meer outreach, samenwerking met maatschappelijk werkers en creatievere vormen van betrokkenheid zijn noodzakelijk.

Van frustratie naar actie

We benoemden onze grootste frustraties – politici die afhaken, opdrachten zonder opvolging, uitnodigingen die onbeantwoord blijven – maar we bleven niet hangen in moedeloosheid.

We formuleerden drie concrete acties:

• Friendly stalking: politici blijven uitnodigen en herinneren, consequent maar respectvol.

• Sterkere communicatie: onze signalen en resultaten zichtbaar maken via sociale media, nieuwsbrieven en pers.

• Positieve verhalen delen: tonen wat wél goed gaat, zodat het beeld van mensen in armoede er één van kracht en mogelijkheden wordt.

Wat goed gaat

De sessie was niet enkel kritisch. We stonden stil bij de vooruitgang van de laatste jaren:

• De ervaringsgroep is een vaste en gewaardeerde partner in Brugge Dialoogstad.

• Onze werking geeft mensen een structurele stem in het beleid.

• Getuigenissen van onze deelnemers maken indruk en zorgen voor concrete verbeteringen.

Het benoemen van deze successen gaf energie en motivatie om verder te bouwen.

Spanningsveld rond de term “armoede”

Een gevoelig thema was de term “armoede.” Voor sommigen voelt hij te zwaar en stigmatiserend, anderen vinden het net belangrijk om de realiteit te benoemen en armoede zichtbaar te houden in het maatschappelijk debat.

We besloten dit gesprek in de volgende sessie te verdiepen. Want taal doet ertoe: de woorden die we kiezen bepalen of mensen zich aangesproken en vertegenwoordigd voelen.

Vooruitkijken

We sloten de sessie af met een gezonde mix van realisme en hoop. Er zijn frustraties en uitdagingen, maar ook veerkracht en goesting.

Participatie kan beter – en wij willen mee het verschil maken. Door een kat een kat te noemen, door te blijven spreken en door samen met beleid te bouwen aan een stad waar iedereen écht mee aan tafel zit.