Soms lijkt het alsof de stad ademt zonder te stoppen. Alsof ze altijd onderweg is — van idee naar beleid, van overleg naar ontmoeting, van kleine stap naar grote belofte.
Wij lopen mee. Soms lichtvoetig, soms met lood in de schoenen. En soms vergeten we dat we lopen. We rennen, struikelen, rechten onszelf en gaan weer verder.
Want er is altijd wel iets dat roept: een vraag, een kans, een stem die nog niet gehoord is.
We hebben het zo geleerd: dat een warme stad niet groeit op automatische piloot.
Dat verbondenheid geen knop is die je indrukt.
En dat echte verandering nooit komt in de vorm van een sprint.
Een stad waar iedereen zich thuis voelt — dat is een duurloop.
Geen rechte lijn, geen vlak parcours. Er zijn stukken die je op je adem trappen, momenten waarop je denkt: waarom doen we dit ook alweer?
Maar dan is er een blik. Een gesprek. Een bewoner die zegt: ik voelde mij gehoord.
En dat is genoeg om verder te lopen.
Onlangs keek Léon Acar even mee vanop de zijlijn. Niet om te oordelen, maar om te spiegelen. Zijn woorden? “Wat jullie hier doen is niet vanzelfsprekend.”
En we dachten: nee. Gelukkig niet.
Want wat vanzelfsprekend wordt, krijgt minder zorg.
Wat vanzelfsprekend voelt, wordt zelden gekoesterd.
En wij willen koesteren. De dialoogmethode die blijft bestaan omdat ze een verschil maakt, niet omdat het moet. De stilte tussen woorden waarin ruimte ontstaat. De twijfel die een deur openzet in plaats van dicht.
We willen bouwen aan een stad die niet alleen spreekt over beleid, maar over mensen.
Een stad die haar armen opent, ook als dat lastig is.
Een stad die niet zegt: je bent welkom, maar we zijn hier samen.
We weten dat het tijd vraagt.
Koppigheid ook. Het soort koppigheid dat niet roept, maar volhoudt.
En ja, soms zijn we een pitbull. Zacht vanbinnen, maar met de kaken vast in een idee dat we niet loslaten: dat een stad niet pas van jou is als je er perfect in past. Maar dat ze van jou wordt, wanneer je mee mag bouwen.
Dus blijven we lopen.
Niet omdat we haast hebben.
Maar omdat we weten dat een thuis, een échte, zich niet laat afvinken.
Die groeit, elke dag opnieuw —
op het ritme van mensen
die durven blijven gaan.
Reactie plaatsen
Reacties