Bij Wieder, een vereniging waar armen het woord nemen, draait alles om verbinden, versterken en mensen hun stem laten vinden én horen. We zijn geen praatbarak, geen hulpdienst, geen loket waar je een nummertje trekt. We zijn bondgenoten. Bondgenoten van mensen die vaak over het hoofd worden gezien, en tegelijk bruggenbouwers richting een beleid dat mensen op maat moet dienen.
Maar hoe lang kunnen we dat blijven doen?
Deze week schreef ik alweer drie nieuwe projectaanvragen. Vingers gekruist. Altijd weer hopen dat er ergens budget over is. Dat we ergens in de juiste hokjes passen.
En intussen voel ik het: ik ben meer op zoek naar geld dan dat ik tussen de mensen sta – en dat wringt. Want dat is precies waarom ik hier ooit begonnen ben: om er te zijn, om te luisteren, om samen iets op te bouwen. Niet om dossiers te schrijven.
Jaar na jaar proberen we de eindjes aan elkaar te knopen. Ja, we krijgen zo’n €70.000 van de Vlaamse overheid, en €40.000 vanuit het lokale beleid. Daar zijn we dankbaar voor. Maar na lonen en vaste kosten blijft er amper iets over voor de kern van wat we doen: ontmoeting, vorming, groepswerk, dialoog, het versterken van burgers. Die motor draait, maar sputtert steeds vaker.
En toch moeten we met die schamele rest onze zes officiële opdrachten invullen. Allemaal waardevol – stuk voor stuk. Maar je kan geen brug bouwen als je enkel hout krijgt voor de leuning.
Projectsubsidies dan maar? Ze kunnen inderdaad iets in beweging zetten. Een campagne. Een fotoreeks. Een leertraject. Maar laten we eerlijk zijn: ze zijn pleisters op een structureel probleem. Ze dwingen ons telkens opnieuw te ‘innoveren’, te ‘verrassen’, iets ‘nieuws’ te bedenken. Alsof dat het antwoord is op armoede. Alsof mensen in armoede zitten te wachten op innovatie, in plaats van op volgehouden aanwezigheid en oprechte betrokkenheid.
De kracht van Wieder zit in de tijd nemen. In blijven gaan. In mensen niet loslaten.
In iemand die niet zomaar ‘doorstroomt’, maar blijft. Groeit. Op eigen tempo, in eigen taal. Dat laat zich niet vatten in een Excelbestand met meetbare output.
En dus blijft de vraag knagen: wanneer kiest het beleid er eindelijk voor om duurzame armoedebestrijding ook duurzaam te financieren? Niet via projectoproepen, maar via structurele middelen. Vertrouwen. Stabiliteit.
Tot die dag blijven wij zoeken. Niet uit luxe, maar uit noodzaak.
Niet naar het volgende hippe project, maar naar zuurstof voor onze missie.
Naar structurele middelen die ruimte geven om te blijven doen waar we goed in zijn: mensen het woord geven – en het verschil maken.
Zodat wij kunnen blijven doen wat écht telt: tussen de mensen staan. Hen verbinden. Hen versterken. En samen die kloof dichten – niet in theorie, maar in de realiteit van elke dag.
#WiederWerkt #TussenDeMensen #StructureleMiddelen #GeenProjectenMaarPartnerschap #DichtDeKloof #ArmoedeIsPolitiek
Reactie plaatsen
Reacties