De doos van Pandora: Durf jij je verhaal te delen?

Gepubliceerd op 19 januari 2025 om 22:57

Vanavond zat ik achter mijn computer om het openingswoord te schrijven voor de lancering van het boek "Overleven in Armoede, 20 jaar strijd in 10 verhalen" op papier te zetten. Het is een voorrecht om als voorzitter zo dichtbij betrokken te zijn bij het proces, om te weten wat er komt: de verhalen van tien mensen die hun ervaringen met armoede delen, en de sterke oproep naar structurele oplossingen.
Toch, hoe goed je het ook denkt te weten, blijf ik iedere keer weer versteld staan van de moed die zij tonen.

Zelfs al zit ervaringskennis in ons DNA, zelfs al ben ik dagelijks omgeven door mensen die zich inzetten voor verandering, die durven te spreken over de realiteit van armoede, het blijft ongelooflijk indrukwekkend hoe deze mensen zichzelf blootgeven.
Ze doen iets wat veel van ons niet zouden durven: ze openen de doos van Pandora.
Ze leggen hun ziel bloot, niet voor zichzelf, maar om anderen te laten begrijpen wat armoede echt betekent.

En eerlijk gezegd, soms voel ik mezelf gewoon een echte schijtluis. Je vraagt jezelf af: zou ik het lef hebben om dat te doen? Zou ik mijn verhaal delen? Zouden we niet allemaal, als we echt eerlijk zijn, denken: ‘Dat kan ik niet’?

Het vraagt gigantisch veel vertrouwen om jezelf zo kwetsbaar op te stellen, om je diepste angsten, pijn en strijd te delen met de wereld. Ieder van ons heeft een verhaal, en toch is het durven delen van dat verhaal iets heel anders. Het is niet zomaar een kwestie van praten. Je moet jezelf compleet blootgeven, zonder garantie op begrip of steun.
En toch doen deze tien mensen  en heel wat van onze mensen binnen de 61 verenigingen waar armen het woord nemen dat. Ze stellen zich bloot, niet voor zichzelf, maar om anderen te helpen begrijpen wat armoede écht betekent. Het zijn geen abstracte cijfers of rapporten, het zijn echte mensen die ons laten zien wat dagelijks overleven betekent. Ze stappen uit de schaduw, een plek die veel van ons gekend hebben of nog kennen, en laten hun stem horen.

En toch, elke keer als ik deze mensen zie, voel ik me verlegen tegenover hun moed, want ze hebben oprecht meer ballen en vertrouwen in de mensheid dan ik.
Ze kiezen ervoor om hun verhalen te delen, keer op keer, zelfs als dat pijn doet.
En de manier waarop deze tien mensen dat doen, vraagt niet alleen erkenning, maar ook een ongelofelijke merci.
Hun moed om zich open te stellen, om uit de schaduw te treden en hun waarheid te delen, is iets wat we niet genoeg kunnen waarderen. Ze doen iets dat niet vanzelfsprekend is: ze geven ons de kans om te leren, te begrijpen en uiteindelijk te veranderen.

Als ik hun verhalen lees of hoor, voel ik een diepe bewondering. Zij zijn degenen die werkelijk iets in beweging zetten. Ze verdienen niet alleen onze erkenning, maar ook onze dankbaarheid. Want hun moed, die nooit vanzelfsprekend is, vraagt om meer dan woorden. We hebben een verantwoordelijkheid om hun verhalen niet alleen te horen, maar ook actie te ondernemen, hen niet alleen te erkennen, maar hun kracht te respecteren door daadwerkelijk verandering te realiseren.


In mijn dagelijks werk binnen de vereniging zie ik ook mensen die uit de schaduw treden, die niet meer in stilte blijven, maar die hun stem durven te laten horen. Dat is niet eenvoudig, zeker niet in een samenleving die zo snel voorbij raast, waar kwetsbaarheid vaak als zwakte wordt gezien. Maar deze mensen bewijzen ons keer op keer dat het tegendeel waar is: dat echte kracht ligt in het durven tonen van je zwakte, in het delen van je strijd. Ze laten ons zien dat verandering begint bij het erkennen van die verhalen.

En ondanks de vele verhalen die we dagelijks horen, voel ik telkens weer de kracht van diegenen die het meest kwetsbaar zijn. Ze zijn er, maar zo vaak worden ze niet gezien. Het zijn de verhalen die we vaak niet horen, de mensen die we niet zien – en toch zijn zij het die het verschil maken.

Dit boek is dan ook een krachtig getuigenis van die moed. Het brengt ons niet alleen verhalen die ons raken, maar het roept ons ook op om anders te denken, anders te doen. Het is een krachtige oproep. Het vraagt van ons om de realiteit van armoede niet langer als een abstract probleem te zien, maar als iets dat ons allemaal aangaat. Het is een persoonlijke uitdaging die we allemaal moeten aangaan. Wat we moeten doen, is echt luisteren. Niet om onze mening klaar te hebben, niet om te oordelen, maar om te begrijpen. En daarna moeten we handelen. Niet door te blijven praten, maar door te zorgen dat de verandering die deze verhalen ons aandragen, ook daadwerkelijk plaatsvindt.

Ik kan dan ook niet anders dan bewondering voelen voor de mensen die hun verhalen met ons delen. Ze verdienen niet alleen onze erkenning, maar ook onze enorme dankbaarheid.

We hebben de verantwoordelijkheid om hun moed te respecteren door actie te ondernemen en ervoor te zorgen dat de verandering die we zo hard nodig hebben, ook daadwerkelijk plaatsvindt. Want uiteindelijk, als we écht willen veranderen, moeten we de verhalen die we horen serieus nemen. We moeten niet alleen luisteren, maar ook daadwerkelijk het gesprek aangaan. En dat begint met onze eigen onzekerheden, onze eigen angsten onder ogen zien, en de moed hebben om net als zij onze stemmen te laten horen.

Dus ja, misschien voel ik me soms een schijtluis in vergelijking met de moed die deze mensen tonen. Maar wat ik wél weet, is dat ik hun kracht niet mag negeren. Hun verhalen zijn de sleutel tot de verandering die we zo hard nodig hebben. Zij inspireren mij elke dag opnieuw om verder te kijken dan mijn eigen comfortzone, om mijn eigen angsten onder ogen te zien, en om mee te bouwen aan een wereld waarin niemand in de schaduw hoeft te blijven.

De doos van Pandora is geopend. Het is nu aan ons om niet alleen te luisteren, maar om samen het gesprek aan te gaan, om ons allemaal een plek te geven in het verhaal van verandering.

 

 


Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.