
Soms zijn er mensen die een kamer binnenkomen en alles veranderen. Ze hoeven niet hard te praten of zichzelf op de voorgrond te plaatsen—hun aanwezigheid alleen maakt een verschil.
Lieve Dossche is zo iemand. Op 16 januari namen we afscheid van haar als voorzitster van de stedelijke adviesraad voor personen met een beperking in Brugge. Maar afscheid nemen van Lieve is niet écht mogelijk. Haar werk, haar strijd, haar stem—die blijven klinken, in Brugge en ver daarbuiten.
Meer dan een voorzitter
Lieve was veel meer dan een voorzitter. Ze is een kracht. Een vrouw met een missie, een vechter die onrecht niet kon verdragen. Als er obstakels waren, haalde ze ze weg. Als er muren stonden, brak ze ze af. En als het niet ging zoals zij vond dat het moest, dan zorgde ze ervoor dat het wel ging. Niet omdat ze koppig was, maar omdat ze wist dat mensen waardigheid verdienen, dat elke mens telt.
Haar vechtlust was/is grenzeloos, haar doorzettingsvermogen ongelofelijk. Soms botste ze, dat gaf ze zelf toe. Maar dat gebeurde niet omdat ze moeilijk wilde doen—dat gebeurde omdat ze zich niet neerlegde bij een wereld waarin mensen worden vergeten.
En dat maakte haar zo bijzonder. Lieve is ongetwijfeld een vrouw die haar eigen uitdagingen kende, die wist hoe het voelt om barrières tegen te komen.
Maar ze bleef niet stilstaan bij die barrières; ze gebruikte ze als bouwstenen. Als chronisch zieke met een auto-immuunziekte wist ze uit ervaring wat het betekent om niet gehoord te worden, om aan de zijlijn te staan.
Ze maakte van die pijn haar kracht, en die kracht zette ze in voor anderen.
Het mysterie van Lieve
Als ik aan Lieve denk, moet ik denken aan Twin Peaks, die iconische, mysterieuze serie van David Lynch. Niet omdat Lieve een mysterie was—ze was juist ontzettend open en rechtlijnig in haar intenties.
Maar omdat, net als in Twin Peaks, je bij haar altijd het gevoel had dat er meer lagen waren. Haar blik, haar woorden, haar ideeën: alles zat vol nuance. Ze was iemand die zag wat anderen niet zagen, die verbanden legde waar niemand anders ze vond.
Net zoals Lynch schoonheid vond in het onverwachte, deed Lieve dat ook. Ze bracht mensen samen die elkaars taal soms niet spraken. Ze vond manieren om verbinding te creëren in situaties waarin dat onmogelijk leek. En dat deed ze met haar unieke mengeling van daadkracht, humor, en diepe menselijkheid.
In Twin Peaks zegt Dale Cooper: “Every day, once a day, give yourself a present.” Dat is hoe Lieve leefde. Ze gaf zichzelf en anderen elke dag kleine geschenken. Geen grote gebaren, maar een gesprek, een vraag, een luisterend oor. Dingen die simpel leken, maar die je bijbleven, omdat ze recht uit het hart kwamen.
Een nieuw begin
Het afscheid van Lieve als voorzitter voelt niet als een einde. Het voelt als een nieuw hoofdstuk in een verhaal dat zij heeft helpen schrijven. Brugge, haar stad, is veranderd door haar werk. Haar invloed zit in de structuren die ze bouwde, in de levens die ze raakte, en in de deuren die ze opende.
Lieve, jouw naam zal hier blijven resoneren. Je hebt laten zien dat één persoon echt een verschil kan maken. Jij hebt ons geleerd om verder te kijken dan obstakels, om altijd te blijven zoeken naar oplossingen, en om nooit op te geven, zelfs niet als het moeilijk wordt.
Dank je wel, Lieve. Niet alleen voor wat je hebt gedaan, maar voor wie je bent. Zoals in Twin Peaks wordt gezegd: “The owls are not what they seem.” Het leven is ingewikkeld, maar dankzij mensen zoals jij is het ook hoopvoller, rechtvaardiger, en een stuk menselijker.
Brugge zal je missen. Maar je nalatenschap blijft. Voor altijd.
Bedankt, Lieve. Voor alles.

Reactie plaatsen
Reacties