Eind december. Terwijl de kerstverlichting gezellig fonkelt, zit ik achter mijn laptop. Het cursorstreepje knippert me uitdagend toe: "Schrijf maar." Het jaarverslag.
Het moment van reflectie, de lijstjes met cijfers en acties, het bewijs dat we er weer een jaar keihard voor gegaan zijn. Maar eerlijk? Het voelt altijd als een uitdaging.
Hoe vat je een heel jaar van strijd, hoop en verbinding samen in één document?
In de hectiek van het werk vergeet je soms wat je allemaal bereikt hebt. We vinken acties af, trekken sprintjes van deadline naar crisis en van overleg naar activiteit. Tot je, zoals nu, met een warme kop koffie in de stilte terugkijkt. Dan dringt het door: wat hebben we ongelofelijk veel gedaan.
Bij Wieder zijn we zoveel meer dan een “thuis” voor mensen in kwetsbare situaties. Het is een plek waar verhalen gedeeld worden, waar dromen voorzichtig weer bovenkomen. Waar mensen die vaak niet gehoord worden een podium krijgen, niet omdat we dat lief vinden, maar omdat het moet. Niemand begrijpt armoede beter dan zij die het dagelijks ervaren. Hun stem laten horen, op zoveel mogelijk beleidsniveaus en in de maatschappij, is geen extra taak – het is onze kernmissie.
Soms groeien wilde ideeën uit tot iets unieks. Zoals Parool 52. Een simpel, maar gedurfd concept: elke week een column over armoede, geschreven door een andere stem. 52 unieke burgers die elk hun kijk gaven op hoe armoede ons raakt en hoe verbinding het verschil kan maken. Elke maandag klokslag middernacht zat ik klaar om op de publiceerknop te drukken. Automatisch publiceren? Nee, dat voelde niet goed. Deze verhalen vroegen om een persoonlijke aanpak, zelfs tot in dat kleine ritueel. Wat Parool 52 zo bijzonder maakte, was dat het mensen samenbracht.
Het opende ogen, sloot kloven en zette armoede in een ander, menselijk perspectief. Het werd een jaar vol stemmen die gehoord moesten worden – krachtig, eerlijk en onvergetelijk.
De kracht van verhalen bracht ons ook bij Project Meer. Dertien kunstwerken, geboren uit de rauwe, echte verhalen van onze gasten, en met veel zorg omgezet in beelden door Minne. Geen verzonnen kunst, maar levensechte emoties gevangen in beeld en woord. Meer toonde aan dat armoede meer is dan cijfers in een verslag. Het is menselijk, aangrijpend en vaak hartverscheurend. Die werken hebben ons, en zoveel anderen, diep geraakt. Ze werden een brug tussen werelden die vaak ver van elkaar lijken te staan.
En dan waren er de verkiezingen. Niet zomaar een moment, maar een kans om de stem van mensen in armoede écht te laten wegen op beleid. Verkiezingen zijn voor velen een moment van hoop, maar ook van vrees. Met vormingen, gesprekken en tonnen informatie gaven we onze gasten handvatten om mee aan de slag te gaan, maar vooral heel wat stof tot nadenken.Want iedere stem telt, zeker die van mensen die vaak niet gehoord worden. Daarom zetten we keihard in als organisatie op het duidelijk maken op alle niveaus dat armoede geen keuze is, maar een onrecht dat met structureel en duurzaam beleid aangepakt moet worden.
Ik denk ook terug aan onze nieuwe locatie. Het voelde als een marathon: zoeken, plannen, verhuizen. Met alle chaos en frustratie van dien.
Want de zoektocht naar een nieuwe locatie was allesbehalve een keuze, het was een noodzaak. Na 18 jaar moesten we afscheid nemen van ons vertrouwde pand, een plek die voor velen een tweede thuis was geworden. Het nieuws kwam dan ook hard aan en bracht een golf van emoties teweeg: onzekerheid bij onze gasten, vrijwilligers en bestuurders. Waar zouden we terechtkunnen? Hoe zou de nieuwe plek aanvoelen? Het voelde alsof we onze wortels moesten losrukken.
Gelukkig vonden we een nieuwe locatie, een plek die we konden omarmen als een frisse start. Maar de weg ernaartoe was zwaar. Plannen, zoeken, twijfelen – het vroeg veel van iedereen.
Toch, toen we uiteindelijk verhuisden en onze gasten hun eerste stappen in de nieuwe ruimte zetten, zagen we de opluchting en het begin van nieuwe hoop in hun ogen. De uitdaging was groot, maar het resultaat maakte duidelijk dat we samen sterker zijn dan de obstakels die we tegenkomen.Dat moment herinnerde ons weer waarom we doen wat we doen.
Ja, er waren moeilijke momenten in 2024, waar we soms de bomen door het bos niet meer zagen. Een collega die bijvoorbeeld maanden uitviel, de werkdruk die je soms de adem beneemt. En het noodgedwongen afscheid van onze outreachwerking .... Maar zelfs in die moeilijke tijden merkten we dat we er niet alleen voor stonden. Onze vrijwilligers, gasten en partners vormden een netwerk van veerkracht en solidariteit.
Werken bij Wieder is dan ook zoveel meer dan een job. Het is voelen, luisteren, meehuilen en meelachen. Het is hoop geven op de dagen dat mensen die hoop zelf even kwijt zijn. En het is beseffen dat we samen een beweging zijn – klein misschien, maar krachtig.
Dus terwijl ik de laatste puntjes op de i zet van dat knipperende cursorstreepje, ben ik trots. Trots op wat we doen, op de mensen die we hebben mogen ontmoeten, en op het verschil dat we maken. Het jaarverslag mag dan vol staan met cijfers, maar eigenlijk vertelt het verhalen. Verhalen van veerkracht, van groei, van samen iets groters bouwen.
Op naar een nieuw jaar vol verhalen, ideeën en acties die mensen écht raken.
Want die drive? Die haal ik uit de mensen waarvoor we dit doen.
Pascale Cockhuyt
Reactie plaatsen
Reacties