Het is nog vroeg in de ochtend als ik op de stoep sta, de kou van november voelbaar door mijn dunne jas heen. Oranje lichten kleuren de stad, een jaarlijks symbool tegen geweld. Maar voor mij is dit geen symbool – het is mijn leven, mijn verleden, en soms nog steeds mijn heden. Ik ben een van die vrouwen die ooit dacht dat liefde pijn mocht doen.
Dat schreeuwen in huis normaal was, dat deuren met een klap dichtgaan en glas in scherven op de vloer hoort bij een relatie.
Het begon met woorden, harde, scherpe woorden. ‘Je doet het verkeerd, je bent niets waard.’ Later volgde een duw, een klap, en daarna nog een. In het begin bleef ik steeds hoop houden – misschien heeft hij een slechte dag, misschien moet ik gewoon beter mijn best doen.
Maar het werd nooit beter, alleen maar erger....
De mooie momenten verdwenen, het huis werd steeds kouder en donkerder. Ik begon vrienden te verliezen, mijn familie te ontwijken, en ik vond mezelf steeds meer gevangen in een wereld van angst en isolatie. Er was niemand die ik in vertrouwen durfde te nemen, geen plek waar ik me veilig voelde. Tot die ene avond dat ik eindelijk de moed vond om weg te gaan, bang, maar vastbesloten.
Toen ik in de vrouwenopvang terechtkwam, dacht ik dat de pijn achter me lag.
Maar wat ik niet wist, is dat de worsteling vaak nog maar net begint wanneer je de stap zet om te vertrekken. Zonder inkomen, zonder zekerheid, voelde het alsof ik van het ene gat in het andere viel. Financiële problemen stapelden zich op, en de stress van onbetaalde rekeningen en bureaucratische muren voelde soms haast net zo verstikkend als de angst thuis. Hier in de opvang helpen ze me om die berg voor me stap voor stap te beklimmen. Ze luisteren, bieden steun, en helpen met alle praktische dingen waarvan ik nooit wist dat ik die zou moeten regelen.
Maar hoe verder ik kom, hoe meer ik besef dat dit een strijd is die ik niet alleen kan winnen. Er zijn zóveel vrouwen zoals ik, elk met hun eigen verhaal van pijn, die vechten om niet alleen veilig, maar ook zelfstandig te zijn.
Ik wil onze stad iets vragen: laat het oranje licht geen eenmalig symbool zijn. We hebben meer nodig dan licht in de straten – we hebben structurele steun nodig. Het stadsbestuur heeft een grote rol te spelen. Ze kunnen niet alleen helpen met financiële bijstand en toegang tot betaalbare woningen, maar ook door opvangcentra te ondersteunen en hulpverleners beter toe te rusten om de complexiteit van onze situatie te begrijpen. Want de gevolgen van huiselijk geweld gaan dieper dan blauwe plekken; het raakt je ziel en je toekomst. Een veilige plek om te wonen, hulp bij financiële problemen, en begeleiding om een nieuwe start te maken – dit is wat we nodig hebben.
Alleen als we ons kwetsbare verleden kunnen achterlaten, kunnen we beginnen aan een toekomst zonder angst.
Dus ja, laat de stad oranje kleuren, maar laat ook de deuren opengaan voor echte, blijvende verandering. Voor elke vrouw die op dit moment bang is, maar ooit de moed zal vinden om haar leven terug te nemen. Voor ons allemaal.
Reactie plaatsen
Reacties