She calls out to the man on the street
"Sir, can you help me?
It's cold and I've nowhere to sleep
Is there somewhere you can tell me?"
He walks on, doesn't look back
He pretends he can't hear her
Starts to whistle as he crosses the street
Seems embarrassed to be there
Phil Collins – Another Day In Paradise
Het is 1989 en ik ben 11 jaar als ik dit nummer voor het eerst hoor. “Do they know it’s Christmas” van Band Aid bezorgde me, en niet in het minst de daarbij horende beelden van verhongerende kinderen in Ethiopië, 5 jaar eerder al een knoop in de maag. Ik herinner me nog goed dat ik met de onbevangenheid, ongeremdheid en de moed die ik, eigen aan een kind van die leeftijd, toen had, besloot om nooit die man te zijn die zomaar voorbij zou lopen.
Het is woensdag 27 september 2023. Ik ben samen met mijn 2 kids, 16 en 18 jaar, op weg naar de luchthaven in Zaventem waar we het vliegtuig nemen naar Austin, Texas.
Op een bankje vlakbij het station ligt een man onder een pak dekens, zijn knieën opgetrokken, te slapen. Althans, dat is wat ik denk.
Ik zie enkel zijn kruin, durf niet lang te kijken, en interpreteer dus maar op basis van wat ik in een oogopslag zie. We lopen hem in een haast voorbij. Ik hoor me haast achteloos tegen mijn 2 gasten zeggen: “Wacht maar tot we in Austin zijn, daar zul je pas wat zien.”. Ze kijken even achterom. Hadden ze dat beeld van daarnet dan gemist? Of dachten ze dat ik iets anders had gezien dan zij en wilden ze daarom nog even checken? We zwijgen alle drie en benen verder richting luchthaven.
Op donderdag 28 september 2023 verkennen we de omgeving van het hotel en het is alles wat ik had voorspeld. Zelfs meer… Ik kom ook niet voor het eerst in een Amerikaanse grootstad en zag dus al wel het een en het ander. Op elke hoek van de straat, langsheen de straat, in de goot, … overal liggen mensen. Wie niet te vermoeid of te gedrogeerd is, heeft nog de kracht om je aan te spreken.
Bij hun lotgenoten is er enkel het ineengedeukt plastic bekertje met daarop een inderhaast opgeschreven boodschap die je “aanspreekt”. Voor de rest blijft het stil. Ik zet er opnieuw de pas in, deze keer richting een denkbeeldige luchthaven. Gewoon weg van hier. Ik word evenwel niet gevolgd. Mijn 2 gasten staan stil en proberen het beeld te bevatten van een man die halverwege de straat tegen het verkeer in zijn bekertje achterna holt. Nu en dan stopt hij om zijn broek, die meerdere maten te groot is, op te trekken. Zijn blik schiet alle kanten op. Nu eens naar zijn bekertje, dan eens naar iets dat op straat ligt waarvan hij denkt dat het voedsel is. Hij lijkt gedesoriënteerd en hij praat luidop tegen zichzelf. Hij heeft nu ook mijn aandacht.
De hele stad is in een onophoudelijke beweging. De man zit geenszins in dat ritme en wij staan met drie stil. Als aan de grond genageld. Phil Collins neuriet op de achtergrond…
Ik denk terug aan dat kind van 11 en voel me schuldig ten opzichte van hem. Hij had me wellicht niet zo moedig gevonden. En dan druk ik me nog zacht uit...
Denkbeeldig voer ik een gesprek met hem en hoor ik mezelf uitputten in verontschuldigingen.
“Wat kan IK dan doen?” “Ik kan toch niet al zijn problemen oplossen?” “Ik kan ze toch niet allemaal helpen?” …
Hij kijkt me met priemende ogen zwijgend en ontgoocheld aan.
Wegkijken is geen optie. Wegkijken is nooit een optie.
Nee, we kunnen niet elk op zich alles oplossen, maar als elk van ons iets doet, dan maken we samen wel een gigantisch verschil overtuig ik mezelf.
Ik besluit er die avond met mijn kids bij Gus’s fried chicken over te praten. Ergens lijken ze wel opgelucht, want het had ook hen de ganse dag achtervolgd. Het lucht dus op. We hebben het over wat we hebben gezien en diepen voorbeelden op uit onze eigen leefomgeving. Verrassend dichtbij. Uit de klas. Uit de werkomgeving.
Het zit overal.
We vertellen honderduit en overlopen wat we wél kunnen doen. Dat gaat van het opkuisen van een overvolle, vaak ongebruikte kleerkast tot vrijwilligerswerk.
Het besef groeit dat we wel degelijk iets kunnen doen. Dat onverschilligheid en machteloosheid nooit een verschil zullen maken.
Colin Beheydt
“Poverty is not an accident.
Like slavery and apartheid,
it is man-made
and can be removed
by the action of human beings.”
– Nelson Mandela
Biografie
"Ik ben niet wat mij is overkomen. Ik ben wat ik koos te worden."
Deze uitspraak van Carl Jung is Colin Beheydt op het lijf geschreven.
Deze wat ongeduldige persoon van aard, kiest zijn doelen toch voorzichtig en zeer doelbewust.
In 2001, behaalde Colin zijn master in psychologie aan de UGent, meer specifiek in organisatiepsychologie. Vanaf dan bouwde hij 15 jaar ervaring op bij lokale besturen, vooral in een managementrol.
Hij startte zijn loopbaan als consultant rekrutering en selectie bij Hudson. Ongeveer een jaar later ging hij aan de slag aan de universiteit van Gent als assisterend academisch personeel aan de faculteit Psychologie en Pedagogische Wetenschappen, vakgroep Personeelsbeleid, Arbeids- en Organisatiepsychologie.
In 2004 leidde zijn pad hem naar Stad Roeselare, waar hij aan de slag ging als departementshoofd personeel en organisatie. Enkele jaren later klom hij daar op tot algemeen directeur (vandaag zou die rol de naam van adjunct-algemeendirecteur krijgen).
Sinds 2014 inspireert Colin Beheydt medewerkers bij Stad Brugge. Eerst als adjunct-stadssecretaris, maar vanaf februari 2019 als algemeen directeur Stad en OCMW Brugge. Een organisatie die onder zijn impuls een enorme transformatie doormaakte op het vlak van personeelsbeleid.
Hij is verantwoordelijk voor de algemene leiding van de stads- en OCMW-diensten en ondersteunt hen in de implementatie van het beleid binnen het financieel, organisatorisch, structureel en reglementair kader. Als algemeen directeur staat hij aan het hoofd van het personeel en is hij bevoegd voor het dagelijks personeelsbeheer.
Colin maakt sinds 2017 deel uit van de raad van bestuur van Exello.net, de Vlaamse beroepsvereniging voor algemeen directeurs en adjunct-algemeendirecteurs. Daarbinnen is hij verantwoordelijk voor de internationale relaties. Sedert 2022 is hij ook vicevoorzitter van ICMA, the International City Management Association. Sedert 2023 zit hij in de raad van bestuur van de Lochting vzw, een biologisch (tuinbouw)bedrijf binnen de sociale economie.
Reactie plaatsen
Reacties